Ξεθώριασα...και ξεθώριασες και εσύ μαζί μου. Αναμνήσεις που μας δένουν, στιγμές που δεν ξεχνιούνται έγιναν ένα κουβάρι που το μόνο που κάνει ειναι να με τραβάει πίσω.Κάποτε ήμασταν ξέγνοιαστοι... ήμασταν "εμείς" ενάντια στον κόσμο. Σ'έναν κόσμο που συνεχώς "έπλαθε" θεωρείες για εμάς γιατί απλώς δεν μπορούσε να δεχτεί αύτο που ήμασταν. Ήμασταν δύο φίλοι που δυστυχώς ανήκαν σε διαφορετικό φύλο.Πόσο δύσκολο να το κατανοήσει αύτο κάποιος; Ίδια τρέλα, ίδιες ιδέες, ίδια χαζομάρα θα το λεγα εγώ απλώς χωριζόταν σε "άρρεν" και ¨θύλην".Μετά από τόσα χρόνια δεν με ένοιαζε πια η γνώμη τους. Έμαθα να τους ακούω και να το σαρκάζω, εσύ πάλι κάπου πειραζόσουν αλλά το προσπερνούσες...Μέχρι που σε "νίκησε". Η δικιά μου άνεση απέναντί σου έγινε "μην το κάνεις αύτο θα μας παρεξηγήσουν", οι ερωτικές μου ιστορίες ξαφνικά εγιναν " δεν χρειάζεται να μου πεις" και οι αγκαλιές μου ένιωσα ότι εγιναν απαγορευμένες.Πώς έγινες έτσι ρε γαμώτο; Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκες σε ότι κορόιδευα; Ήσουν το πρώτυπο μου, ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω... Τώρα πια σε κοιτάω και βλέπω εναν άδειο καμβά.Το βλέμμα σου είναι κενό και θες να γίνεις ότι μισούσες."Μας αλλάζει ο έρωτας" μου έλεγαν αλλά για σένα δεν το πίστευα μέχρι που το είδα. Δεν διαπραγματεύομαι την ευτυχία σου και το ξερεις. Θέλω να σαι πάντα καλά, απλώς θέλω να σαι εκείνος που θαύμαζα και αύτο ξεφτίζει όπως και η φιλία μας. Είχαμε γερές βάσεις ρε γαμώτο γιατί γίναμε έτσι; Θυμασαι; Τόσες σιγμές, τόσες αναμνήσεις;Μάλλον όχι... Θυμάμαι εγώ για σενα... Α και μη με παρεξηγήσεις...Φιλικά πάντα...
ΜΙΚΡΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019
Τρίτη 19 Ιουνίου 2018
"ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΕΡΘΕΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ"
Ηρθες τη στιγμη που δεν σε περιμενα. Τη στιγμη που ολα μου τα "θελω" και τα "πρεπει" ειχαν μπει σε μια ταξη και νομιζα οτι μπορουσα να τα "κουμανταρω". Μολις σε γνωρισα αμεσως ενιωσα κατι το οικειο σαν να σ'ειχα συναντησει "σ'αλλη ζωη" και ειχαμε αφησει κατι στη μεση. Αυτο το "κατι" που παλι εμενε μεσα μου απροσδιοριστο. Δεν ξερω ποσοι ανθρωποι το 'χουν νιωσει αυτο αλλα εγω ημουν ανεκαθεν ονειροπολα που πιστευε και πιστευει στη μοιρα,στο πεπρωμενο και σ ολα αυτα που οι ορθολογιστες θεωρουν "παραμυθια".Ξερω οτι ισως και για σενα να ηρθα εκεινη τη στιγμη που ειχες "μαγκωσει"και θεωρεις ακαταλληλη. Το ερωτημα ειναι "ποια ειναι ακριβως η ακαταλληλη στιγμη;Αυτη που εμεις κανουμε πισω η αυτη που μας επιβαλλουν οι αλλοι γυρω μας;" Δεν υπαρχει ξεκαθαρη απαντηση σ αυτο. Οπως και η μοιρα δεν μας εχει δειξει ποτε ξεκαθαρα και διαφανα τι επιφυλασσει. Νιωθουμε λοιπον πολλα για καποιον που η ζωη μας εφερε μπροστα μας "αργα" η "νωρις" χωρις να σκεφτομαστε τις επιλογες που ειχαμε στο παρελθον και χωρις παραλληλα να σκεφτουμε εκεινος τι επιλογες ειχε. Το να ερωτευτουμε ειναι κατι ευκολο και συναμα δυσκολο κατι το αμφιλεγομενο. Η μοιρα ομως η το καρμα η η τυχη η οπως αλλιως το λεμε ισως ειναι στο χερι μας. Αν παλι καποιοι "αφηνονται" σ ολο αυτο δικαιωμα τους. Εμεις προσπαθησαμε κ προσπαθουμε γιατι εμεις ειμαστε εκεινοι οι ονειροπολοι που ισως καποτε δικαιωθουμε αλλα και παλι και να μην συμβει εχουμε διεξοδο τα ονειρα μας και πιανουμε τη μοιρα στο χερι μας χωρις να μας κανει κουμαντο.
Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017
ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΣΤΟ...ΕΔΕΙΞΑ
Στα εδειξα ολα απο την αρχη. Δεν ξερω ισως εκανα καπου
λαθος και παρερμηνευτηκαν οι προθεσεις μου. Το μονο που ηθελα ηταν να καταλαβεις το πιο απλο. Μια φρασουλα που εχει μεσα μονο δυο λεξεις... "μου αρεσεις". Τοσο απλες τοσο αβιαστα γραμμενες στο μυαλο μου... Ποσο μπορει να φοβισουν αυτες οι απλες λεξουλες εναν ανθρωπο; Δεν ειπα ποτε κατι παραπανω η μαλλον καλυτερα δεν εδειξα.Μονο αυτο. Τοσο απλο και συναμα τοσο αληθινο.
Δεν ζητησα ποτε τιποτα απο σενα, δεν μου αρεσει να "ζητιανευω" το οτιδηποτε. Ακομα και στα ματια να με κοιτουσες και να μου ελεγες "Εγω δεν θελω" θα μου αρκουσε, θα εκανα πισω. Δεν σου ζητησα αγαπη, δεν σου ζητησα ερωτα, δεν σου ζητησα τιποτε απο ολα αυτα. Σου ζητησα μονο μια ευκαιρια να σου πω αυτες τις δυο λεξουλες και συ δεν μου δινεις αυτη την ευκαιρια. Γιατι; Κανουμε τοσο περιπλοκα στη ζωη μας τα πιο απλα πραγματα που στο τελος χανομαστε σε εναν λαβυρινθο χωρις μεση και τελος. Το προκαλουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτο μας. Φοβομαστε να νιωσουμε γιατι μπορει να πληγωθουμε,γιατι μπορει να κατακριθουμε και για χιλιους αλλους λογους. Δεν αφενομαστε σ αυτα που θελουμε η που μπορει και να μη θελουμε απλως δινοντας μια ευκαιρια. Καποτε ειχα διαβασει καπου " αν δεν το ζησεις δεν ξερεις πως θα νιωσεις". Περναν οι στιγμες διπλα μας και μας βγαζουν τη γλωσσα κοροιδευτικα. "Ζησε" "νιωσε" "γελα" "κλαψε" ρηματα που συνθετουν ομως τις καλυτερες στιγμες της ζωης μας. Ασε με να σου δειξω τι νιωθω. Μη με κλεινεις απ εξω ετσι απλα. Δεν σου ζηταω να μου πεις το ιδιο απλα ακουσε με. Δεν εχω να πω τιποτα αλλο εσυ πηγαινε για υπνο εγω οτι ειχα να σου πω στο εδειξα.
λαθος και παρερμηνευτηκαν οι προθεσεις μου. Το μονο που ηθελα ηταν να καταλαβεις το πιο απλο. Μια φρασουλα που εχει μεσα μονο δυο λεξεις... "μου αρεσεις". Τοσο απλες τοσο αβιαστα γραμμενες στο μυαλο μου... Ποσο μπορει να φοβισουν αυτες οι απλες λεξουλες εναν ανθρωπο; Δεν ειπα ποτε κατι παραπανω η μαλλον καλυτερα δεν εδειξα.Μονο αυτο. Τοσο απλο και συναμα τοσο αληθινο.
Δεν ζητησα ποτε τιποτα απο σενα, δεν μου αρεσει να "ζητιανευω" το οτιδηποτε. Ακομα και στα ματια να με κοιτουσες και να μου ελεγες "Εγω δεν θελω" θα μου αρκουσε, θα εκανα πισω. Δεν σου ζητησα αγαπη, δεν σου ζητησα ερωτα, δεν σου ζητησα τιποτε απο ολα αυτα. Σου ζητησα μονο μια ευκαιρια να σου πω αυτες τις δυο λεξουλες και συ δεν μου δινεις αυτη την ευκαιρια. Γιατι; Κανουμε τοσο περιπλοκα στη ζωη μας τα πιο απλα πραγματα που στο τελος χανομαστε σε εναν λαβυρινθο χωρις μεση και τελος. Το προκαλουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτο μας. Φοβομαστε να νιωσουμε γιατι μπορει να πληγωθουμε,γιατι μπορει να κατακριθουμε και για χιλιους αλλους λογους. Δεν αφενομαστε σ αυτα που θελουμε η που μπορει και να μη θελουμε απλως δινοντας μια ευκαιρια. Καποτε ειχα διαβασει καπου " αν δεν το ζησεις δεν ξερεις πως θα νιωσεις". Περναν οι στιγμες διπλα μας και μας βγαζουν τη γλωσσα κοροιδευτικα. "Ζησε" "νιωσε" "γελα" "κλαψε" ρηματα που συνθετουν ομως τις καλυτερες στιγμες της ζωης μας. Ασε με να σου δειξω τι νιωθω. Μη με κλεινεις απ εξω ετσι απλα. Δεν σου ζηταω να μου πεις το ιδιο απλα ακουσε με. Δεν εχω να πω τιποτα αλλο εσυ πηγαινε για υπνο εγω οτι ειχα να σου πω στο εδειξα.
Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017
ΦΩΤΑ,ΑΥΛΑΙΑ...ΣΙΓΗ
Καποτε ειχα διαβασει σ'ενα αρθρο μια φραση που τοτε δεν μου ειχε κανει και ιδιαιτερη εντυπωση "Η ζωη ειναι απλα μια προβα". Το νοημα το ειχα ψιλοκαταλαβει, αυτο που δεν καταλαβαινα τοτε ηταν το βαθος αυτης της μικρης φρασουλας. Μεγαλωνοντας αρχισα να συνειδητοποιω οτι για τον καθενα μας οποιαδηποτε φραση,λεξη,μουσικη,εχει διαφορετικη ερμηνεια.
Ετσι και για μενα αυτη η τοση δα μικρη φρασουλα απεκτησε ξαφνικα αλλο νοημα.
Ποσες φορες εχουμε στηθει μπροστα στον καθρεφτη μας η και σ ενα κενο δωματιο και "προβαρουμε" ωρες ατελειωτες πραγματα που θελουμε να πουμε,κινησεις που θελουμε να κανουμε; Δημιουργουμε ακομα και φανταστικους διαλογους στο κεφαλι μας απλως για να ειμαστε ετοιμολογοι. Το φτιαχνουμε τοσο ομορφα τακτοποιημενο που στο τελος χαμογελαμε απο ικανοποιηση. Και ερχεται εκεινη η ωρα που ολα αυτα που σχεδιαζαμε ηρθε η ωρα να τα κανουμε πραξη,οχι μονοι μας,οχι στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων που δεν μας φερνουν αντιρρηση, αλλα μπροστα σε καποιον η καποιους αλλους. Ειναι εκεινη η ωρα που συνειδητοποιουμε οτι η "προβα" τελειωσε και περναμε στην "πρωτη επισημη". Και... φωτα,αυλαια..... ΣΙΓΗ... Ξαφνικα ολα μοιαζουν μπερδεμενα. Λεξεις που ειχαμε βαλει στη σειρα κινησεις που τις συνοδευαν περναν στο μυαλο μας σαν κατι που δεν μπορουμε να εξηγησουμε. Σπασμωδικα λεμε ασχετα πραγματα ενω η καρδια μας παει να σπασει. Ακριβως οπως σε μια "πρεμιερα" μονο που αυτη ειναι αποτυχημενη γιατι εχουμε ξεχασει τα λογια μας.
Γυρναμε λοιπον στην ασφαλεια της μοναξιας μας και σκεφτομαστε απο την αρχη τι θα μπορουσαμε να ειχαμε πει εκεινη τη στιγμη.Και το φτιαχνουμε φτου κι απ την αρχη ειδυλλιακο παλι...Αυτα ολα μεχρι την επομενη φορα και ο φαυλος κυκλος της δειλιας μας ξεκιναει και αρχιζει να μας τρωει.
Ξερω ολοι μας εχουμε περασει απο τετοιες καταστασεις, σε διαφορες φασεις της ζωης μας. Ολοι εχουμε υπαρξει δειλοι, τρομαγμενοι,ανημποροι, οχι για κανεναν αλλο λογο απλως επειδη δεν βρισκουμε το σθενος.
Θα μου αρεσε να ελεγα οτι δεν χρειαζεται να το κανουμε αυτο στον εαυτο μας αλλα ξερω οτι δεν εχει καμια σημασια, γιατι απλα ειναι ο τροπος που νιωθουμε εκεινο το λεπτο, το δευτερολευτο ακομα και ωρες.
Ας ψαξουμε βαθυτερα. Ενας αποφασισμενος ανθρωπος δεν εχει κατι να φοβηθει παρα μονο τον εαυτο του...
Η επομενη "προβα" λοιπον μπροστα στον καθρεφτη μας ας αναβληθει και ας γινει παρασταση εκει που πρεπει.Γιατι ετσι κι αλλιως η ζωη ειναι στιγμες που αν τις αναλωνουμε ετσι μπορει να χαθουν για παντα σ'εναν φανταστικο κοσμο μεσα στο κεφαλι μας χωρις νοημα και ουσια.
Ετσι και για μενα αυτη η τοση δα μικρη φρασουλα απεκτησε ξαφνικα αλλο νοημα.
Ποσες φορες εχουμε στηθει μπροστα στον καθρεφτη μας η και σ ενα κενο δωματιο και "προβαρουμε" ωρες ατελειωτες πραγματα που θελουμε να πουμε,κινησεις που θελουμε να κανουμε; Δημιουργουμε ακομα και φανταστικους διαλογους στο κεφαλι μας απλως για να ειμαστε ετοιμολογοι. Το φτιαχνουμε τοσο ομορφα τακτοποιημενο που στο τελος χαμογελαμε απο ικανοποιηση. Και ερχεται εκεινη η ωρα που ολα αυτα που σχεδιαζαμε ηρθε η ωρα να τα κανουμε πραξη,οχι μονοι μας,οχι στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων που δεν μας φερνουν αντιρρηση, αλλα μπροστα σε καποιον η καποιους αλλους. Ειναι εκεινη η ωρα που συνειδητοποιουμε οτι η "προβα" τελειωσε και περναμε στην "πρωτη επισημη". Και... φωτα,αυλαια..... ΣΙΓΗ... Ξαφνικα ολα μοιαζουν μπερδεμενα. Λεξεις που ειχαμε βαλει στη σειρα κινησεις που τις συνοδευαν περναν στο μυαλο μας σαν κατι που δεν μπορουμε να εξηγησουμε. Σπασμωδικα λεμε ασχετα πραγματα ενω η καρδια μας παει να σπασει. Ακριβως οπως σε μια "πρεμιερα" μονο που αυτη ειναι αποτυχημενη γιατι εχουμε ξεχασει τα λογια μας.
Γυρναμε λοιπον στην ασφαλεια της μοναξιας μας και σκεφτομαστε απο την αρχη τι θα μπορουσαμε να ειχαμε πει εκεινη τη στιγμη.Και το φτιαχνουμε φτου κι απ την αρχη ειδυλλιακο παλι...Αυτα ολα μεχρι την επομενη φορα και ο φαυλος κυκλος της δειλιας μας ξεκιναει και αρχιζει να μας τρωει.
Ξερω ολοι μας εχουμε περασει απο τετοιες καταστασεις, σε διαφορες φασεις της ζωης μας. Ολοι εχουμε υπαρξει δειλοι, τρομαγμενοι,ανημποροι, οχι για κανεναν αλλο λογο απλως επειδη δεν βρισκουμε το σθενος.
Θα μου αρεσε να ελεγα οτι δεν χρειαζεται να το κανουμε αυτο στον εαυτο μας αλλα ξερω οτι δεν εχει καμια σημασια, γιατι απλα ειναι ο τροπος που νιωθουμε εκεινο το λεπτο, το δευτερολευτο ακομα και ωρες.
Ας ψαξουμε βαθυτερα. Ενας αποφασισμενος ανθρωπος δεν εχει κατι να φοβηθει παρα μονο τον εαυτο του...
Η επομενη "προβα" λοιπον μπροστα στον καθρεφτη μας ας αναβληθει και ας γινει παρασταση εκει που πρεπει.Γιατι ετσι κι αλλιως η ζωη ειναι στιγμες που αν τις αναλωνουμε ετσι μπορει να χαθουν για παντα σ'εναν φανταστικο κοσμο μεσα στο κεφαλι μας χωρις νοημα και ουσια.
Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017
Αγαπη στα χρονια της...Λερας
Ξαφνικα ερχεται καποιος που μας δινει τα παντα... Βασικα μας κανει να νιωσουμε τα παντα κ πεταμε στα συννεφα...Τελεια.... Περναν οι μερες οι ωρες τα δευτερολευτα κ ολο κ πιο πολυ δενομαστε γινομαστε ο κομπος που ξερουμε πως ποτε δεν θα λυσουμε. Ελα ομως που η ζωη αλλιως τα φερνει κ ζουμε σε μια κοινωνια που μας περιοριζει. Και θα μου πεις "Χεστηκα για την κοινωνια"...Ωπα φιλε η φιλη μου οχι δεν "χεστηκες" γιατι ζεις συμβιβασμενος... Απο την ωρα που γεννηθηκες μεχρι να πεις "Αι σιχτιρ μπορω μονος μου"... Εχεις μπει σε ενα κελυφος. Σου εμαθαν τι ειναι σωστο βαση της δικης τους μορφωσης και παιδειας και εσυ το ακολουθησες.Βαση το σωστο αυτο λοιπον πορευεσαι....Ελα ομως που οι εποχες αλλαζουν και οι ανθρωποι δεν ειναι ρομποτ αλλα γεματοι συναισθηματα. Υπαρχουν πρεπει που εσυ πρεπει να καταργησεις μονος σου γιατι ζουμε ακομα στον μεσαιωνα στην Ελλαδα...μας εχει πνιξει το θρησκευτικο και η σεμνοτητα χωρις να σκεφτουμε οτι σεμνοτητα ειναι αυτο που εχουμε μεσα μας και οχι οπως μας κρινει ο αλλος.Εβλεπα το Gay Pride που εγινε και χαιρομουν γιατι στη χωρα μου ειναι απαγορευμενο. Σαν να σου λεν κατσε φιλε απαγορευεται να νιωσεις κατι για καποιον αλλο συνανθρωπο. Ρατσιστικο...Ομοφυλοφιλη δεν ειμαι αλλα αγαπαω τους ανθρωπους που δεν φοβουνται να εκφραστουν. Στο κατω κατω η αγαπη ειναι κατι που νιωθουμε οχι κατι που πρεπει να μπει σε καλουπι...
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΝΩΡΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΤΡΕΣ
"Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες" λέει ένα γνωστό παλιό τραγούδι. Εγώ θα μιλήσω όμως για κείνα τα παιδιά που γίνονται άντρες πριν καν το καταλάβουν.
Πριν λοιπόν φίλε αναγνώστη αρχίσεις τις φιλοσοφίες και πεις ότι αύτο δεν ισχύει αναλογίσου πόσα παιδιά ξέρεις εσύ που μπορεί να είναι πιο "άντρες" από σενα. Μην το πάρεις εγωιστικά ρεαλιστικά δες το. Ήμουν και γω στη θέση σου.Πίστευα ότι η ηλικία καθορίζει την ωριμότητα σύμφωνα με τις εμπειρίες μας,την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας μέχρι που μια μέρα κατέρρευσαν όλα.
Ας τα πάρω όμως απ'την αρχή. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ΄90 μια δεκαετία που ήταν τόσο αθώα και γλυκιά που ακόμα την νοσταλγώ.Παίζαμε στους δρόμους, οι γειτονιές είχαν την πραγματική έννοια και η φιλία και η αγάπη ήταν έννοιες αγνές χωρίς δόλο και συμφέρον. Πλέον όλα αυτά έχουν χαθεί και μας μοιάζουν ψεύτικα ακριβώς γιατι τότε ήταν αλλιώς.Τα παιδιά όμως που μεγάλωσαν μετά από μας δεν αξίζει να τα μάθουν αυτά; Ή εμείς νομίζουμε ότι δεν τα ξέρουν; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Εμείς αυτά τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά λες και είναι ρομπότ. Δεν είναι όμως.
Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που παλεύουν μέρα με τη μέρα που δεν ζουν την ηλικία τους,που ξυπναν χαράματα για να βγάλουν ένα μεροκάματο για το οποίο πρέπει όλοι εμείς να μαστε περήφανοι. Παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες και ακόμα τις περνάνε και είναι οι πιο αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Που δεν στηρίζονται στα λεφτά του μπαμπά αλλά παλέυουν τη στιγμή που η δικιά μας γενιά στα είκοσι τα είχε έτοιμα {ναι θα πεις και μεις παλέψαμε αλλα με άλλα κριτήρια μην γινόμαστε μοναχοφάηδες}. Αυτά τα παιδιά έχουν μάθει έτσι που στέκονται και στηρίζονται στα πόδια τους. Έμαθαν να αντιμέτωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς βοήθεια, Χωρίς να τρέχουν κλαίγοντας στη μαμά η στον μπαμπά. Έπαθαν την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση και το ήπιαν με το ζουμί τους το έπνιξαν στο αλκοόλ με τα λεφτά που έβγαλαν μόνα τους.Δεν έκαναν ποτέ παράπονα αντιθέτως αγαπούν τη ζωή και συνεχίζουν.Παιδιά που αξίζει να λέγονται άντρες, Παιδιά που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και δεν γκρινιάζουν. Τα θαυμάζω αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους οφείλουν να ναι υπερήφανοι.
Για να κλείσω το άρθρο όπως το άρχισα θα πω κάτι άλλο το τραγουδι λέει στη συνέχεια "θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου". Εγώ γι'αυτά τα παιδια θα πω "θα ευχόσουν να ήταν παιδιά σου"....
Πριν λοιπόν φίλε αναγνώστη αρχίσεις τις φιλοσοφίες και πεις ότι αύτο δεν ισχύει αναλογίσου πόσα παιδιά ξέρεις εσύ που μπορεί να είναι πιο "άντρες" από σενα. Μην το πάρεις εγωιστικά ρεαλιστικά δες το. Ήμουν και γω στη θέση σου.Πίστευα ότι η ηλικία καθορίζει την ωριμότητα σύμφωνα με τις εμπειρίες μας,την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας μέχρι που μια μέρα κατέρρευσαν όλα.
Ας τα πάρω όμως απ'την αρχή. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ΄90 μια δεκαετία που ήταν τόσο αθώα και γλυκιά που ακόμα την νοσταλγώ.Παίζαμε στους δρόμους, οι γειτονιές είχαν την πραγματική έννοια και η φιλία και η αγάπη ήταν έννοιες αγνές χωρίς δόλο και συμφέρον. Πλέον όλα αυτά έχουν χαθεί και μας μοιάζουν ψεύτικα ακριβώς γιατι τότε ήταν αλλιώς.Τα παιδιά όμως που μεγάλωσαν μετά από μας δεν αξίζει να τα μάθουν αυτά; Ή εμείς νομίζουμε ότι δεν τα ξέρουν; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Εμείς αυτά τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά λες και είναι ρομπότ. Δεν είναι όμως.
Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που παλεύουν μέρα με τη μέρα που δεν ζουν την ηλικία τους,που ξυπναν χαράματα για να βγάλουν ένα μεροκάματο για το οποίο πρέπει όλοι εμείς να μαστε περήφανοι. Παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες και ακόμα τις περνάνε και είναι οι πιο αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Που δεν στηρίζονται στα λεφτά του μπαμπά αλλά παλέυουν τη στιγμή που η δικιά μας γενιά στα είκοσι τα είχε έτοιμα {ναι θα πεις και μεις παλέψαμε αλλα με άλλα κριτήρια μην γινόμαστε μοναχοφάηδες}. Αυτά τα παιδιά έχουν μάθει έτσι που στέκονται και στηρίζονται στα πόδια τους. Έμαθαν να αντιμέτωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς βοήθεια, Χωρίς να τρέχουν κλαίγοντας στη μαμά η στον μπαμπά. Έπαθαν την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση και το ήπιαν με το ζουμί τους το έπνιξαν στο αλκοόλ με τα λεφτά που έβγαλαν μόνα τους.Δεν έκαναν ποτέ παράπονα αντιθέτως αγαπούν τη ζωή και συνεχίζουν.Παιδιά που αξίζει να λέγονται άντρες, Παιδιά που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και δεν γκρινιάζουν. Τα θαυμάζω αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους οφείλουν να ναι υπερήφανοι.
Για να κλείσω το άρθρο όπως το άρχισα θα πω κάτι άλλο το τραγουδι λέει στη συνέχεια "θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου". Εγώ γι'αυτά τα παιδια θα πω "θα ευχόσουν να ήταν παιδιά σου"....
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ… ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΩ!!
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το σημείωμα στην δεξιά πλευρά της εξώπορτας του σπιτιού μου
είναι ξεκάθαρο…
‘’Να μην ξεχάσω.. θερμοσίφωνα, κλειδιά και οποιαδήποτε άλλη
ηλεκτρική συσκευή’’
Δεν είναι ένα απλό σημείωμα ,είναι ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!!!
Μπορεί να ξεχάσω τα πάντα στη ζωή μου και κυρίως μπορεί
κάποιες φορές να ξεχάσω εγώ η ίδια την ζωή μου. Μπορεί να προσαρμοστώ σε
διάφορους ρόλους σε απλό παρατηρητή, σε αμέτοχο θεατή, σε συμβουλάτορα, σε
κομπάρσο .Δεν είναι όλες οι στιγμές για εσένα, δεν σου ανήκουν αλλά ούτε πρέπει
να σε στοιχειώνουν, εάν ήταν έτσι το κέντρο του κόσμου θα είχε το όνομα σου ή
κάποιος θα είχε σκεφτεί να σε ευεργετήσει..Προσπάθησε να περάσεις απ΄όλα τα
προαπαιτούμενα στάδια και σαν έρθει η
ώρα σου, η δικιά σου ώρα, θα είσαι εσύ η πρώτη που θα υποκλιθείς αλλά και θα
χειροκροτήσεις..Γιατί πολύ απλά θα τα έχεις γευτεί όλα.. θα έχεις
αυτομαστιγωθεί, θα έχεις πληγωθεί αλλά
θα έχεις εξιλεωθεί κιόλας…
Οπότε τι μου ζητάτε; Ναι… ξεχνάω..ξεχνάω τα πάντα ,τα
κλειδιά μου, το κραγιόν μου το οτιδήποτε μπορεί
να θυμίζει γυναίκα και οπότε wanna be diva αλλά δεν ξεχνώ ότι πάνω απ΄όλα είμαι
άνθρωπος..Φοράω αλλά δεν φοριέμαι, δεν πλαστικοποιούμαι, ούτε βάζω το κραγιόν
και απογειώνομαι γιατί πολύ απλά δεν ξεχνώ ότι πριν από μισή ώρα ήμουν η ίδια
Αναστασία με την μπουρνουζέ ρόμπα και την μάλλινη κάλτσα μέχρι το γόνατο..οπότε
τι; Είμαι ο ίδιος άνθρωπος με το ίδιο συναίσθημα ,την ίδια λογική και τον ίδιο
πόνο δεν θα αλλάξω γιατί κάποιες, κάποτε έμαθαν ή άκουσαν έναν άγραφο
νόμο ότι πρέπει… να είμαι έτσι γιατί θα
είμαι η αρεστή για έναν οποιονδήποτε
στον πρόλογο αρεστό αλλά στον επίλογο μαλάκα
βρεθεί στη ζωή μου..Δεν ακολουθώ βήματα στρατηγικής..ακολουθώ βήματα
ζωής, της δικιάς μου ζωής και εκεί το εγχειρίδιο το γράφω μόνη μου… Κάθε μέρα…
‘Ετσι… δεν ξεχνώ να είμαι εγώ..παραμερίζω εγωισμούς, δεν
βάζω σε κουτάκια σχέσεις, ούτε συναισθήματα..
Θυμάμαι να αγαπώ…..Θυμάμαι να συγχωρώ…
Με αγάπη στο ‘’Συν’’ της ζωής μου!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)