Όταν ήμουνα μικρή πίστευα σε ότι άκουγα,έβλεπα ή διάβαζα. Με την αφέλεια των παιδικών μου χρόνων πίστευα όπως όλα τα παιδιά σε πρίγκιπες,δράκους, και σε ροζ συννεφάκια.
Πίστευα ότι στον κόσμο όλα είναι ήρεμα,γαλήνια και ρομαντικά, ότι όποιον αγαπάς σε αγαπάει εξίσου.Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο όμορφος αλλά στα ροζ συννεφάκια συνέχισα να πιστεύω,ίσως από αφέλεια,ίσως για να διασώσω μέσα μου ένα κομμάτι του δικού μου παραμυθιού.Μέχρι που ήρθε η πρώτη μου αγάπη-καψούρα να με αφυπνίσει.
Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι μπορούσα να νιώθω χωρίς εκείνος να μου δίνει σημασία. Άλλωστε στα είκοσι δύο μου χρόνια κρατούσα ακόμα κάτι από την παιδική μου αφέλεια.
Έκλαψα,ξενύχτησα χάλασε μονάδες σε σταθερά και κινητά να αναλύω τις κινήσεις του με τις φίλες μου,χάλασα αρκετή φαιά ουσία για να καταλάβω τι ήθελε που δεν το είχα.
Αρνούμουν να καταλάβω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά θέλω και διαφορετική σκέψη.
Περνούσε ο καιρός και το ροζ συννεφάκι μου όλο και άδειαζε. Είχα μείνει μόνη μου εκεί έχοντας ανοιχτή την πόρτα σε κάτι που απλά ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ.Τόσο ωμό μα τόσο αληθινό.
Έπρεπε να επιβάλλω στον εαυτό μου να το δεχτεί τίποτα όμως είχα σαν μότο "Ο επιμένων νικά" και μια μικρή νίκη την πήρα, όχι όμως τον πόλεμο.Πήρα μια μικρή νίκη ίσα ίσα για να ξανα φουντώσει το απωθημένο μέσα μου, ίσα ίσα για να μπει μια κορνίζα στο άδειο μου ροζ συννεφάκι.
Σήμερα γράφοντας όλα αυτά σκέφτομαι πόσο πιεστική μπορει να υπήρξα.Αμφισβητώ ακόμα και εκείνη τη μικρή,ανούσια νίκη που είχα κερδίσει.Κατεβαίνοντας λοιπόν από το ροζ συννεφάκι μου και βάζοντας του ενοικιαστήριο συνειδητοποιώ ότι αν κάποιος θέλει να είναι στη ζωή μας θα είναι,αν δεν θέλει δεν χρειάζεται πίεση. Το ροζ συννεφάκι μας θα ναι πάντα εκεί να μας δέχεται μόνους μας σε άβολες στιγμες είτε και με παρέα αρκεί να μην ανέβει με το ζόρι.
Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσα ροζ συννεφάκια εγκαταλείψαμε και πόσους από αυτους που αγαπήσαμε μείναν στη ζωή μας όχι απαραίτητα σαν σύντροφοι. Αν έχουν μείνει τότε δεν χαραμίσαμε τίποτα απλώς γράψαμε όπως κι εγώ στο ροζ συννεφάκι μας "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ"
Πίστευα ότι στον κόσμο όλα είναι ήρεμα,γαλήνια και ρομαντικά, ότι όποιον αγαπάς σε αγαπάει εξίσου.Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο όμορφος αλλά στα ροζ συννεφάκια συνέχισα να πιστεύω,ίσως από αφέλεια,ίσως για να διασώσω μέσα μου ένα κομμάτι του δικού μου παραμυθιού.Μέχρι που ήρθε η πρώτη μου αγάπη-καψούρα να με αφυπνίσει.
Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι μπορούσα να νιώθω χωρίς εκείνος να μου δίνει σημασία. Άλλωστε στα είκοσι δύο μου χρόνια κρατούσα ακόμα κάτι από την παιδική μου αφέλεια.
Έκλαψα,ξενύχτησα χάλασε μονάδες σε σταθερά και κινητά να αναλύω τις κινήσεις του με τις φίλες μου,χάλασα αρκετή φαιά ουσία για να καταλάβω τι ήθελε που δεν το είχα.
Αρνούμουν να καταλάβω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά θέλω και διαφορετική σκέψη.
Περνούσε ο καιρός και το ροζ συννεφάκι μου όλο και άδειαζε. Είχα μείνει μόνη μου εκεί έχοντας ανοιχτή την πόρτα σε κάτι που απλά ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ.Τόσο ωμό μα τόσο αληθινό.
Έπρεπε να επιβάλλω στον εαυτό μου να το δεχτεί τίποτα όμως είχα σαν μότο "Ο επιμένων νικά" και μια μικρή νίκη την πήρα, όχι όμως τον πόλεμο.Πήρα μια μικρή νίκη ίσα ίσα για να ξανα φουντώσει το απωθημένο μέσα μου, ίσα ίσα για να μπει μια κορνίζα στο άδειο μου ροζ συννεφάκι.
Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσα ροζ συννεφάκια εγκαταλείψαμε και πόσους από αυτους που αγαπήσαμε μείναν στη ζωή μας όχι απαραίτητα σαν σύντροφοι. Αν έχουν μείνει τότε δεν χαραμίσαμε τίποτα απλώς γράψαμε όπως κι εγώ στο ροζ συννεφάκι μας "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ"
