Καποτε ειχα διαβασει σ'ενα αρθρο μια φραση που τοτε δεν μου ειχε κανει και ιδιαιτερη εντυπωση "Η ζωη ειναι απλα μια προβα". Το νοημα το ειχα ψιλοκαταλαβει, αυτο που δεν καταλαβαινα τοτε ηταν το βαθος αυτης της μικρης φρασουλας. Μεγαλωνοντας αρχισα να συνειδητοποιω οτι για τον καθενα μας οποιαδηποτε φραση,λεξη,μουσικη,εχει διαφορετικη ερμηνεια.
Ετσι και για μενα αυτη η τοση δα μικρη φρασουλα απεκτησε ξαφνικα αλλο νοημα.
Ποσες φορες εχουμε στηθει μπροστα στον καθρεφτη μας η και σ ενα κενο δωματιο και "προβαρουμε" ωρες ατελειωτες πραγματα που θελουμε να πουμε,κινησεις που θελουμε να κανουμε; Δημιουργουμε ακομα και φανταστικους διαλογους στο κεφαλι μας απλως για να ειμαστε ετοιμολογοι. Το φτιαχνουμε τοσο ομορφα τακτοποιημενο που στο τελος χαμογελαμε απο ικανοποιηση. Και ερχεται εκεινη η ωρα που ολα αυτα που σχεδιαζαμε ηρθε η ωρα να τα κανουμε πραξη,οχι μονοι μας,οχι στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων που δεν μας φερνουν αντιρρηση, αλλα μπροστα σε καποιον η καποιους αλλους. Ειναι εκεινη η ωρα που συνειδητοποιουμε οτι η "προβα" τελειωσε και περναμε στην "πρωτη επισημη". Και... φωτα,αυλαια..... ΣΙΓΗ... Ξαφνικα ολα μοιαζουν μπερδεμενα. Λεξεις που ειχαμε βαλει στη σειρα κινησεις που τις συνοδευαν περναν στο μυαλο μας σαν κατι που δεν μπορουμε να εξηγησουμε. Σπασμωδικα λεμε ασχετα πραγματα ενω η καρδια μας παει να σπασει. Ακριβως οπως σε μια "πρεμιερα" μονο που αυτη ειναι αποτυχημενη γιατι εχουμε ξεχασει τα λογια μας.
Γυρναμε λοιπον στην ασφαλεια της μοναξιας μας και σκεφτομαστε απο την αρχη τι θα μπορουσαμε να ειχαμε πει εκεινη τη στιγμη.Και το φτιαχνουμε φτου κι απ την αρχη ειδυλλιακο παλι...Αυτα ολα μεχρι την επομενη φορα και ο φαυλος κυκλος της δειλιας μας ξεκιναει και αρχιζει να μας τρωει.
Ξερω ολοι μας εχουμε περασει απο τετοιες καταστασεις, σε διαφορες φασεις της ζωης μας. Ολοι εχουμε υπαρξει δειλοι, τρομαγμενοι,ανημποροι, οχι για κανεναν αλλο λογο απλως επειδη δεν βρισκουμε το σθενος.
Θα μου αρεσε να ελεγα οτι δεν χρειαζεται να το κανουμε αυτο στον εαυτο μας αλλα ξερω οτι δεν εχει καμια σημασια, γιατι απλα ειναι ο τροπος που νιωθουμε εκεινο το λεπτο, το δευτερολευτο ακομα και ωρες.
Ας ψαξουμε βαθυτερα. Ενας αποφασισμενος ανθρωπος δεν εχει κατι να φοβηθει παρα μονο τον εαυτο του...
Η επομενη "προβα" λοιπον μπροστα στον καθρεφτη μας ας αναβληθει και ας γινει παρασταση εκει που πρεπει.Γιατι ετσι κι αλλιως η ζωη ειναι στιγμες που αν τις αναλωνουμε ετσι μπορει να χαθουν για παντα σ'εναν φανταστικο κοσμο μεσα στο κεφαλι μας χωρις νοημα και ουσια.
Ετσι και για μενα αυτη η τοση δα μικρη φρασουλα απεκτησε ξαφνικα αλλο νοημα.
Ποσες φορες εχουμε στηθει μπροστα στον καθρεφτη μας η και σ ενα κενο δωματιο και "προβαρουμε" ωρες ατελειωτες πραγματα που θελουμε να πουμε,κινησεις που θελουμε να κανουμε; Δημιουργουμε ακομα και φανταστικους διαλογους στο κεφαλι μας απλως για να ειμαστε ετοιμολογοι. Το φτιαχνουμε τοσο ομορφα τακτοποιημενο που στο τελος χαμογελαμε απο ικανοποιηση. Και ερχεται εκεινη η ωρα που ολα αυτα που σχεδιαζαμε ηρθε η ωρα να τα κανουμε πραξη,οχι μονοι μας,οχι στην ασφαλεια των τεσσαρων τοιχων που δεν μας φερνουν αντιρρηση, αλλα μπροστα σε καποιον η καποιους αλλους. Ειναι εκεινη η ωρα που συνειδητοποιουμε οτι η "προβα" τελειωσε και περναμε στην "πρωτη επισημη". Και... φωτα,αυλαια..... ΣΙΓΗ... Ξαφνικα ολα μοιαζουν μπερδεμενα. Λεξεις που ειχαμε βαλει στη σειρα κινησεις που τις συνοδευαν περναν στο μυαλο μας σαν κατι που δεν μπορουμε να εξηγησουμε. Σπασμωδικα λεμε ασχετα πραγματα ενω η καρδια μας παει να σπασει. Ακριβως οπως σε μια "πρεμιερα" μονο που αυτη ειναι αποτυχημενη γιατι εχουμε ξεχασει τα λογια μας.
Γυρναμε λοιπον στην ασφαλεια της μοναξιας μας και σκεφτομαστε απο την αρχη τι θα μπορουσαμε να ειχαμε πει εκεινη τη στιγμη.Και το φτιαχνουμε φτου κι απ την αρχη ειδυλλιακο παλι...Αυτα ολα μεχρι την επομενη φορα και ο φαυλος κυκλος της δειλιας μας ξεκιναει και αρχιζει να μας τρωει.
Ξερω ολοι μας εχουμε περασει απο τετοιες καταστασεις, σε διαφορες φασεις της ζωης μας. Ολοι εχουμε υπαρξει δειλοι, τρομαγμενοι,ανημποροι, οχι για κανεναν αλλο λογο απλως επειδη δεν βρισκουμε το σθενος.
Θα μου αρεσε να ελεγα οτι δεν χρειαζεται να το κανουμε αυτο στον εαυτο μας αλλα ξερω οτι δεν εχει καμια σημασια, γιατι απλα ειναι ο τροπος που νιωθουμε εκεινο το λεπτο, το δευτερολευτο ακομα και ωρες.
Ας ψαξουμε βαθυτερα. Ενας αποφασισμενος ανθρωπος δεν εχει κατι να φοβηθει παρα μονο τον εαυτο του...
Η επομενη "προβα" λοιπον μπροστα στον καθρεφτη μας ας αναβληθει και ας γινει παρασταση εκει που πρεπει.Γιατι ετσι κι αλλιως η ζωη ειναι στιγμες που αν τις αναλωνουμε ετσι μπορει να χαθουν για παντα σ'εναν φανταστικο κοσμο μεσα στο κεφαλι μας χωρις νοημα και ουσια.
