"Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες" λέει ένα γνωστό παλιό τραγούδι. Εγώ θα μιλήσω όμως για κείνα τα παιδιά που γίνονται άντρες πριν καν το καταλάβουν.
Πριν λοιπόν φίλε αναγνώστη αρχίσεις τις φιλοσοφίες και πεις ότι αύτο δεν ισχύει αναλογίσου πόσα παιδιά ξέρεις εσύ που μπορεί να είναι πιο "άντρες" από σενα. Μην το πάρεις εγωιστικά ρεαλιστικά δες το. Ήμουν και γω στη θέση σου.Πίστευα ότι η ηλικία καθορίζει την ωριμότητα σύμφωνα με τις εμπειρίες μας,την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας μέχρι που μια μέρα κατέρρευσαν όλα.
Ας τα πάρω όμως απ'την αρχή. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ΄90 μια δεκαετία που ήταν τόσο αθώα και γλυκιά που ακόμα την νοσταλγώ.Παίζαμε στους δρόμους, οι γειτονιές είχαν την πραγματική έννοια και η φιλία και η αγάπη ήταν έννοιες αγνές χωρίς δόλο και συμφέρον. Πλέον όλα αυτά έχουν χαθεί και μας μοιάζουν ψεύτικα ακριβώς γιατι τότε ήταν αλλιώς.Τα παιδιά όμως που μεγάλωσαν μετά από μας δεν αξίζει να τα μάθουν αυτά; Ή εμείς νομίζουμε ότι δεν τα ξέρουν; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Εμείς αυτά τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά λες και είναι ρομπότ. Δεν είναι όμως.
Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που παλεύουν μέρα με τη μέρα που δεν ζουν την ηλικία τους,που ξυπναν χαράματα για να βγάλουν ένα μεροκάματο για το οποίο πρέπει όλοι εμείς να μαστε περήφανοι. Παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες και ακόμα τις περνάνε και είναι οι πιο αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Που δεν στηρίζονται στα λεφτά του μπαμπά αλλά παλέυουν τη στιγμή που η δικιά μας γενιά στα είκοσι τα είχε έτοιμα {ναι θα πεις και μεις παλέψαμε αλλα με άλλα κριτήρια μην γινόμαστε μοναχοφάηδες}. Αυτά τα παιδιά έχουν μάθει έτσι που στέκονται και στηρίζονται στα πόδια τους. Έμαθαν να αντιμέτωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς βοήθεια, Χωρίς να τρέχουν κλαίγοντας στη μαμά η στον μπαμπά. Έπαθαν την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση και το ήπιαν με το ζουμί τους το έπνιξαν στο αλκοόλ με τα λεφτά που έβγαλαν μόνα τους.Δεν έκαναν ποτέ παράπονα αντιθέτως αγαπούν τη ζωή και συνεχίζουν.Παιδιά που αξίζει να λέγονται άντρες, Παιδιά που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και δεν γκρινιάζουν. Τα θαυμάζω αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους οφείλουν να ναι υπερήφανοι.
Για να κλείσω το άρθρο όπως το άρχισα θα πω κάτι άλλο το τραγουδι λέει στη συνέχεια "θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου". Εγώ γι'αυτά τα παιδια θα πω "θα ευχόσουν να ήταν παιδιά σου"....
Πριν λοιπόν φίλε αναγνώστη αρχίσεις τις φιλοσοφίες και πεις ότι αύτο δεν ισχύει αναλογίσου πόσα παιδιά ξέρεις εσύ που μπορεί να είναι πιο "άντρες" από σενα. Μην το πάρεις εγωιστικά ρεαλιστικά δες το. Ήμουν και γω στη θέση σου.Πίστευα ότι η ηλικία καθορίζει την ωριμότητα σύμφωνα με τις εμπειρίες μας,την ιδεολογία μας και τα πιστεύω μας μέχρι που μια μέρα κατέρρευσαν όλα.
Ας τα πάρω όμως απ'την αρχή. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ΄90 μια δεκαετία που ήταν τόσο αθώα και γλυκιά που ακόμα την νοσταλγώ.Παίζαμε στους δρόμους, οι γειτονιές είχαν την πραγματική έννοια και η φιλία και η αγάπη ήταν έννοιες αγνές χωρίς δόλο και συμφέρον. Πλέον όλα αυτά έχουν χαθεί και μας μοιάζουν ψεύτικα ακριβώς γιατι τότε ήταν αλλιώς.Τα παιδιά όμως που μεγάλωσαν μετά από μας δεν αξίζει να τα μάθουν αυτά; Ή εμείς νομίζουμε ότι δεν τα ξέρουν; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Εμείς αυτά τα παιδιά τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά λες και είναι ρομπότ. Δεν είναι όμως.
Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που παλεύουν μέρα με τη μέρα που δεν ζουν την ηλικία τους,που ξυπναν χαράματα για να βγάλουν ένα μεροκάματο για το οποίο πρέπει όλοι εμείς να μαστε περήφανοι. Παιδιά που έχουν περάσει δυσκολίες και ακόμα τις περνάνε και είναι οι πιο αξιοπρεπείς άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Που δεν στηρίζονται στα λεφτά του μπαμπά αλλά παλέυουν τη στιγμή που η δικιά μας γενιά στα είκοσι τα είχε έτοιμα {ναι θα πεις και μεις παλέψαμε αλλα με άλλα κριτήρια μην γινόμαστε μοναχοφάηδες}. Αυτά τα παιδιά έχουν μάθει έτσι που στέκονται και στηρίζονται στα πόδια τους. Έμαθαν να αντιμέτωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς βοήθεια, Χωρίς να τρέχουν κλαίγοντας στη μαμά η στον μπαμπά. Έπαθαν την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση και το ήπιαν με το ζουμί τους το έπνιξαν στο αλκοόλ με τα λεφτά που έβγαλαν μόνα τους.Δεν έκαναν ποτέ παράπονα αντιθέτως αγαπούν τη ζωή και συνεχίζουν.Παιδιά που αξίζει να λέγονται άντρες, Παιδιά που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και δεν γκρινιάζουν. Τα θαυμάζω αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους οφείλουν να ναι υπερήφανοι.
Για να κλείσω το άρθρο όπως το άρχισα θα πω κάτι άλλο το τραγουδι λέει στη συνέχεια "θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου". Εγώ γι'αυτά τα παιδια θα πω "θα ευχόσουν να ήταν παιδιά σου"....
