Ξεθώριασα...και ξεθώριασες και εσύ μαζί μου. Αναμνήσεις που μας δένουν, στιγμές που δεν ξεχνιούνται έγιναν ένα κουβάρι που το μόνο που κάνει ειναι να με τραβάει πίσω.Κάποτε ήμασταν ξέγνοιαστοι... ήμασταν "εμείς" ενάντια στον κόσμο. Σ'έναν κόσμο που συνεχώς "έπλαθε" θεωρείες για εμάς γιατί απλώς δεν μπορούσε να δεχτεί αύτο που ήμασταν. Ήμασταν δύο φίλοι που δυστυχώς ανήκαν σε διαφορετικό φύλο.Πόσο δύσκολο να το κατανοήσει αύτο κάποιος; Ίδια τρέλα, ίδιες ιδέες, ίδια χαζομάρα θα το λεγα εγώ απλώς χωριζόταν σε "άρρεν" και ¨θύλην".Μετά από τόσα χρόνια δεν με ένοιαζε πια η γνώμη τους. Έμαθα να τους ακούω και να το σαρκάζω, εσύ πάλι κάπου πειραζόσουν αλλά το προσπερνούσες...Μέχρι που σε "νίκησε". Η δικιά μου άνεση απέναντί σου έγινε "μην το κάνεις αύτο θα μας παρεξηγήσουν", οι ερωτικές μου ιστορίες ξαφνικά εγιναν " δεν χρειάζεται να μου πεις" και οι αγκαλιές μου ένιωσα ότι εγιναν απαγορευμένες.Πώς έγινες έτσι ρε γαμώτο; Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκες σε ότι κορόιδευα; Ήσουν το πρώτυπο μου, ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω... Τώρα πια σε κοιτάω και βλέπω εναν άδειο καμβά.Το βλέμμα σου είναι κενό και θες να γίνεις ότι μισούσες."Μας αλλάζει ο έρωτας" μου έλεγαν αλλά για σένα δεν το πίστευα μέχρι που το είδα. Δεν διαπραγματεύομαι την ευτυχία σου και το ξερεις. Θέλω να σαι πάντα καλά, απλώς θέλω να σαι εκείνος που θαύμαζα και αύτο ξεφτίζει όπως και η φιλία μας. Είχαμε γερές βάσεις ρε γαμώτο γιατί γίναμε έτσι; Θυμασαι; Τόσες σιγμές, τόσες αναμνήσεις;Μάλλον όχι... Θυμάμαι εγώ για σενα... Α και μη με παρεξηγήσεις...Φιλικά πάντα...
